az önce biraz felsefe yapmak istedim... fark ettim ki insanlar daima insanlaştırma eğiliminde tanrıyı... Hristiyanlar tanrıya erkek demiş, hatta baba figürünü vermiş... eski insanlar doğurgan bir kadın olduğunu söylemiş, hatta kırk memeli doğurganlık heykellerine tapınmışlar... ama bence hepsi yalan. yani, doğru olsa bile yalan hepsi. belki tanrı en başlarda kadındı. belki o zamanlar bir erkekti tanrı. ancak tanrı, şu anda bir çocuk olmalı. düşünürken bunun doğruluğunu içimde hissettim. içimdeki huzuru, tatmini, gerçekliğin verdiği güveni hissettim. ve bu düşünceme inandım.
zaten ben tanrıyı görebildiğime de inanıyorum. tanrı deyince akla gelen ilk şey nedir? akla bir şey gelir mi? gelmeli midir? herkesin tanrıyla ilgili bir insan imajı vardır kafasında; peki ya uzay boşluğunda tam gücüyle tanrı? klasik cümlelerle söyleyeyim: tasvir edilemez. neden mi? çünkü bunu anlatacak kelime henüz oluşmamıştır. çünkü kimse tam olarak anlatamamıştır. çünkü, ışık diye düşündüğün anda karanlık olur, karanlık olduğunu düşündüğünde aydınlık olduğunu fark edersin. milyonlarca renk barındırır, ama hiçbir rengi yoktur. hareketsiz gibidir; ama o kadar değişkendir ki nasıl değiştiğini fark etmeden değişmiş bulursun. o kadar uzak görünür, ama hemen yanındadır. ve sesini duyamamana rağmen duyarsın, anlarsın. bir parçan gibidir, ya da onun bir parçası gibi hissedersin kendini, ona özlem duyarsın. bilirsin ki ona ulaştığında, yeniden ona katıldığında, herşey bitmiş olacak, ve yeniden başlamış. bilirsin ki ona ulaştığında gerçekten doruğa ulaşmış olacaksın, ve bu dünyanın veremeyeceği her şeyi onda olan hiçbir şey sana sağlayacak. bütün bunları sadece heybetinden anlarsın. ve onu gördüğün zaman, başka hiçbir şey göremeyeceğini bilirsin, başka hiçbir şey görmek istemezsin. sonsuzluk kadar uzundur onu gördüğün süre ama aslında o kadar kısadır ki anlayamazsın. sadece bilirsin. nereden bildiğini bilmeden. işte aynen böyle görünür tanrı. işte bu yüzden nasıl göründüğünü anlatacak kelime yoktur. işte bu yüzden insan bilgisi tanrının görüntüsünü, sesini, kudretini anlayamaz denir. çünkü her şeyin birleştiği yerdir tanrı. ufuk noktasıdır. evrenin sonundadır. maddeyle anti-maddenin birleşmesi gibi; ama çok daha farklı, çok daha... gerçek... ya da değil... gerçekle hayalin birleşmesi gibi...
bir de soruyorlar, neden düşünmüyorsun diye. işte ben düşündüğüm zaman böyle şeyler oluyor!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder