Hiç beklemediğim şeyler olup hayat bana oyun oynayınca nasıl uyuz oluyorum, var ya... yani, en azından, bazen. Yani, bu olan sürpriz şey kötü bir şey olduğunda. Gereksiz ve beklenmedik bir yara gibi mesela.
Antalya denizlerine kurban bırakmadım da demem artık. Olimpos tanrıları ufaktan ufaktan çok güzel alıyormuş adaklarını. Benim deri parçamı kim yedi acaba... Poseidon'dur bence. Denize bıraktım sonuçta.
Ne saçmalıyorum ben, di mi? bence de. geçen Olimpos'a gittik de biz. Baştan alayım, iyisi mi.
Bir cuma sabahı, sabahın gerçekten kör bir vaktinde kalktık biz Olimpos'a yollanacağız diye. Sabah mahmurluğuyla hatırlayamamışım Olimpos'ta deniz olduğunu, ben de lenslerimi taktım. Yeşil lens aldım ya yeni, daha sevindirikliğim geçmiş değil. Neyse.
Yol üstünde bir yere uğradık; çamlı mamlı bir adı vardı, tam hatırlamıyorum şimdi gecenin bu saatinde. Hayatımda ilk defa paçalı tavuk gördüm. Ponpon kafalı horozlar vardı. Adını kimsenin bilmediği, tuhaf, kırmızı bir kuş da vardı. Neyse, işte orada bir kahvaltı ettik. Oturduğumuz yerlerin altından alçak bir dere akıyordu. Su gördüm mü içine girmeden duramayan ben, elbette attım pabuçları, atladım suyun içine. Anca bileklerime kadar geliyordu zaten. Ama tüm cildimi uyuşturacak kadar soğuktu. "çivi gibi" derler ya, işte öyle.
Oradan da çıkıp geldik Olimpos'a. 15dk'lık bir yürüyüşün ardından deniz göründü. Köşede güzel bir yere çöreklendik, attık kendimizi denize.
Olimpos'un denizi çok güzel. Su neredeyse turkuaz; berrak, ve içine karışan dereden dolayı çok da tuzlu değil. Biraz açılınca denizin içinden dağ manzarası izliyorsun; üç metre deniz kıyısından sonra dağ başlayıveriyor çünkü. Bir de beş metrelik kaya var ki içinde denizin, tadından yenmez.
Ben tırmanıp tırmanıp atlamayı sevenlerdenim. Eskiden döt küçüktü, daha iyi tırmanıp daha iyi atlardım; ama şimdi de çok fena sayılmam. Dolayısıyla denizin içinde o kayayı, kayaya tırmananları görünce acayip sevindim. Ben de tırmandım kayanın tepesine. Ama kaya dediysem; gerçekten kaya. Böyle, kenarları hafiften keskin; tuttun mu elini, bastın mı ayağını acıtan cinsten. Ama bana sökmez, dedim; tırmandım. Sonra atladım. İlk başta alçak bir yerlerden atladım, alıştıra alıştıra gideyim, diye. Bu arada hala lenslerim vardı gözümde. Evet, hala da hayattalar. Sakın bilerek ve isteyerek evde denemeyin; ama denize lensle girince ölmüyormuşsun.
Neyse. İkinci atlayışımı daha yukarıdan yaptım ama korkuyordum. Bir Güney Amerikalı insan evladı vardı kayanın üzerinde - söylemeliyim ki bayağı da yakışıklıydı - o önden atlayınca ben atladım. Üçüncü atlayışımı kayanın en tepesinden yaptım - ki yapmış olmamı tamamen adını bilmediğim o çocuğa borçluyum.
Kayanın en tepesinde tutunabileceğim bir yer yoktu. Dengemi sağlayıp ayakta duramadığım için atlayamıyordum da. Çocuk elimi tuttu da öyle dengede durdum atladım. Atlama kısmını halledince gerisi çok eğlneceli; aşağı uçuş, düşüş, geri su üstüne çıkış, falan... ama atlayana kadar akla karayı seçiyor insan. Sudan göründüğü kadar alçak değil o kaya; tırmanınca anlıyorsun. Bir yanlış düşüşünde o su seni öyle bir yakar ki gece uyuyamazsın acıdan. Öyle.
Tabi bunun lenslerim üzerine etkisi pek de hoş olmadı. Sol lensim buğulandı. Nasıl oldu sormayın, zira ben de anlamadım. Kıyıya gitmek zorunda kaldım - çocuğa yardımları için teşekkür edip kıyıya gittim. Bu da o çocuğu son görüşüm oldu. Nereye kayboldu, bilmiyorum.
Lenslerim kendine geldiğinde dev kayaya geri gitmek istedim.
Denizin altı, bir metre derinlikten sonra, bubi tuzağı gibi kayalık. Ellerinle yoklayarak ilerlemen gerek, çarpıp da bir tarafını kırmamak için. Ben de aynen o şekilde, sakin sakin yüzüyordum, daha güvenli açık denizlere doğru. Ellerim kayalardaydı, güvende olduğuma emindim. Ama ben sınavda hangi sorudan emin olsam yanlış çıkar zaten. Sağ dizim kayanın birine girdi. Elimi attığımda dizimin yerinde bir boşluk vardı...
Şaka lan şaka, o kadar da değil! Dizimde bir çeşit yarık gibiydi, daha çok. Bir eyvah çekip dizime baktım. Kendileri uyuşuktu; ama küçük bir bölümün artık derisi yoktu. Kanamıyordu; sadece bembeyaz görünüyordu ve biraz oyuktu. Denizden çıkıp anneme gittiğimde çektiği o "hiiiii!!" zaten akıllara zarar.
Neyse, uzatmayayım. Biz bunu, ben biraz yatıştıktan sonra, doktora gösterdik. Doktor dikebileceğine ama dikmese de olacağına karar verdi. Dikiş istemedim; dikişle denize girilmez. Adam da pansuman yapıp kapattı yarayı sonunda. Denize de bir gün girmememi önerdi. Peki ben salladım mı? Tabii ki hayır! Bir süre adamı dinlemeyi denedim; ama baktım depresyona gireceğim, Amerikan filmlerinin klasik repliklerinden birini şahsi felsefem haline getirdim: "Laanet olsun doostuuum!! Canın cehenneme!!"
Sonuç olarak, şu anda dizimde üç santim uzunluğunda, yarım santimden biraz daha geniş ve hiç derin olmayıp sürekli sarı bir sıvı sızdıran bir yara var. İltihaplı değil, genelde kendini hissettirmiyor; ama su değince acıyor, vesaire. Denize girmiyorum artık, mesela. Yarın da spa'ya masaja gidecekmişiz; bilmiyorum ne olacak - eğer pelteye dönmemiş olursam bu tecrübemi de insanlıkla en kısa zamanda paylaşacağım.
Hayır, o değil de... o çocuğu bir daha göremedim ya...
Hep o lenslerin yüzünden...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder